Η προετοιμασία του φαγητού στο σχολείο δεν αποτελεί απλώς μια καθημερινή
πρακτική ανάγκη. Είναι μια πολύτιμη ευκαιρία για τα παιδιά να εμπλακούν ενεργά σε
μια διαδικασία ουσιαστικής μάθησης, συνεργασίας και προσφοράς.
Τα παιδιά, εφόσον το επιθυμούν, μπορούν να συμμετέχουν στην προετοιμασία του
γεύματος με όποιον τρόπο μπορούν — καθαρίζοντας μια πατάτα ή ένα καρότο,
κόβοντας τα λαχανικά, ή βοηθώντας στη συγκέντρωση των υλικών. Μέσα από αυτές
τις απλές αλλά σημαντικές πράξεις, το παιδί δυναμώνει το χέρι του, εξασκεί τον
συντονισμό και την προσοχή του, αναπτύσσει λεπτές κινητικές δεξιότητες και αποκτά
αυτοπεποίθηση. Παράλληλα, η διαδικασία αυτή γίνεται αφορμή για πλούσιο διάλογο
και συζήτηση — για το φαγητό, τα υλικά, τη συνεργασία και τη χαρά του να
δημιουργούμε κάτι όλοι μαζί.
Όταν το φαγητό φτάνει στο τραπέζι, η εμπειρία αποκτά ακόμη μεγαλύτερη αξία.

Η φράση «Αυτή η πατάτα είναι η πατάτα που εγώ καθάρισα και έκοψα» δεν είναι
απλώς ένα σχόλιο· είναι μια δήλωση συμμετοχής, συνεισφοράς και υπερηφάνειας. Το
παιδί νιώθει γεμάτο, καθώς αντιλαμβάνεται ότι έβαλε και εκείνο το δικό του
«λιθαράκι» σε κάτι που προορίζεται για όλους.
Τα μεγαλύτερα παιδιά βοηθούν τα μικρότερα, μαθαίνοντας να συνεργάζονται και να
φροντίζουν το ένα το άλλο. Η εικόνα αυτή αποτελεί μια μικρογραφία της κοινωνίας
που όλοι θα θέλαμε να οικοδομήσουμε: μια κοινότητα αλληλοβοήθειας, συνεισφοράς
και συλλογικής χαράς.
Δεν καθαρίζω μια πατάτα μόνο για να φτιάξω το δικό μου φαγητό· αφιερώνω τον
χρόνο μου για να καθαρίσω όσες περισσότερες μπορώ, ώστε να τις προσφέρω στους
ανθρώπους γύρω μου. Αυτή η πράξη, όσο απλή κι αν φαίνεται, είναι μια βαθιά
παιδαγωγική εμπειρία.
Μέσα από τέτοιες διαδικασίες, το παιδί αρχίζει να κατανοεί ότι ανήκει σε μια
κοινότητα, να βλέπει πέρα από την ατομική του ικανοποίηση και να αναγνωρίζει την
αξία του «μαζί» — του κοινού καλού, της συνεργασίας και της προσφοράς.

Σάντυ Φλαμιάτου